Kategori
Fragment

#23 – Kenangan Tentang Rungkut

Tantangan hari ke 23 dari Luluk Masruro emaknya Inot bertemakan kenangan tentang Rungkut.

Mungkin luwih enak lek aku cerito nggae boso Suroboyoan ae yo. Rosone gak enak lek cerita nggawe boso Indonesia trus lu-gw ngunu.

Cilikanku pas tahun 80-an dan awal 90-an, Rungkut iku sik akeh barongan karo wit-witan gedhe. Omahe wong-wong sik akeh sing nggawe pager wit luntas. Dalan kampung aspalan kasar dan sing paling khas soko wong Rungkut, lek ngomong nada suarane dhukur.

Wong Rungkut terkenal pinter ngaji. Gak ngerti seh daerah Suroboyo liyane, tapi mbiyen cilikanku lek onok wong Rungkut sing gak isok ngaji wis pasti dadi omongane wong sak kampung. Hahaha. Ironis pancen. Dadine jaman cilikanku mbiyen wajib hukume belajar ngaji. Sedino ping pindho, ngaji nang langgar mari maghrib karo ngaji nang TPA mari Ashar.

Tapi seringe aku mlayu sampe kudu dikejar Bapak karo nggowo cuklekane wit gae nyambleki. Hahaha. Makane sampek gedhe ngene gak iso ngaji.

Rosone mbiyen iku guyuuub banget. Saben mari maghrib arek-arek cilik umuran SD pasti podho rame-rame nang langgar gawe belajar ngaji. Biasane ngaji sampek jam 7an trus mulih. Lek aku sih trus belajar sampek jam 8an mari ngunu langsung ucul dulin. Betengan, Gobak Sodor, Pencolotan Karet utowo Dhelikan. Jik iling mbiyen seneng banget dolanan pas wayah terang mbulan. Lapangan rasane jembar padhang mergo sinare bulan purnama.

Sing paling tak iling sih wangine godong luntas, kembang kumis kucing, ngguyu ngakak e konco-konco karo tokone Ibuk sing dodolan permen, es dan segala macem jajanane arek cilik.

Atiku anget rasane mikirne kenangan Rungkut pas cilik mbiyen.

Kerono Bapak supir, kenangan jaman mbiyen nang Rungkut yo diisi karo bemone Bapak sing dibongkar nang lapangan pinggir omah. Bapak karo konco-koncone diterangi lampu neon ngubek-ngubek bemo. Lek gak ngunu, Bapak sing jago olahraga ngejak aku ndelok pertandingan tenis meja. Menangan loh Bapak mbiyen.

Oiyo, onok maneh. Nang Rungkut aku iso nemu panganan-panganan paling enak sak ndunyo. Soko sego pecele Mbok Mangin, sego goreng suroboyo sing warnane abang, tahu campur, tahu tek, terangmbulan sing isine mek meses thok karo martabak sing luweh akeh gajihe soko daginge tapi iso ketuku karo gaji pertama mbiyen.

Uakeh lah Luk lek kudu diceritakne. Iso bersambung sampe 7 season koyok ceritone Tersanjung mbiyen iki lek diteruske.

Suwun yo Luk. Wis ngilingke soko endi asalku.

Kali aja gak ngerti isi postingan di atas:

Mungkin lebih enak kalo diceritakan pakai bahasa Suroboyoan aja ya. Rasanya gak enak kalo cerita menggunakan bahasa Indonesia trus pake lu-gw gitu.

Masa kecil gw tahun 80-an dan awal 90-an, Rungkut masih punya banyak hutan kecil dengan pohon-pohon besar. Rumahnya orang-orang masih banyak yang pake pagar pohon beluntas. Jalan kampung cuma diaspal kasar dan yang paling khas dari orang Rungkut, kalo ngomong nada suaranya tinggi. 

Orang Rungkut terkenal pinter ngaji. Gak ngerti sih gimana daerah Surabaya yang lainnya, tapi dulu kalo ada orang Rungkut yang gak bisa ngaji pasti jadi bahan omongan orang sekampung. Hahaha. Ironis emang. Jadinya jaman gw kecil dulu hukumnya wajib buat belajar ngaji. Sehari dua kali, mengaji di musholla sehabis maghrib sama mengaji di TPA sehabis ashar. 

Tapi seringnya gw lari sampe kudu dikejar sama Bapak yang bawa patahan ranting pohon buat mukulin karena kabur dari ngaji. Hahaha. Makanya sampe besar gini gak bisa ngaji. 

Rasanya dulu itu akraaaaab banget. Setiap habis maghrib anak-anak kecil usia SD pasti rame-rame ke musholla buat mengaji. Biasanya sampe jam 7an trus pulang. Kalo gw sih trus belajar sampe jam 8an habis gitu langsung pergi maen keluar. Benteng-bentenganan, Gobak Sodor, Loncat Tali atau Petak Umpet. Masih inget dulu suka banget main pas waktu terang bulan. Lapangan terasa luas dan terang karena sinyarnya bulan purnama.

Yang paling gw inget sih wanginya dedaunan beluntas, kembang kumis kucing, ketawa ngakaknya temen-temen waktu maen dan tokonya Ibuk yang jualan permen, es dan segala macam jajanan buat anak kecil. 

Hangat rasanya hati ini mengingat-ingat Rungkut jaman dulu.

Karena Bapak sopir angkot, kenangan jaman dulu di Rungkut juga diisi dengan angkotnya Bapak yang dibongkar di lapangan sebelah rumah. Bapak dan temen-temennya dengan diterangi lampu neon ngubek-ngubek angkot. Kalo gak gitu, Bapak yang jago olahraga ngajak gw lihat pertandingan tenis meja yang beliau ikut di dalamnya. Menangan loh Bapak dulu.

Oiya ada lagi, di Rungkut gw bisa menemukan makanan-makanan terenak di dunia. Nasi pecelnya Mbok Mangin, Nasi goreng Surabaya yang merah, tahu campur, tahu tek, martabak manis yang isinya cuman meses (apasih bahasa Indonesianya?) sama martabak telor yang sebenernya lebih banyak isi lemak dibanding dagingnya tapi masih kebeli sama gaji pertama kerja dulu.

Buanyaaaaaak banget Luk kalo harus diceritakan semua. Bisa bersambung sampe 7 season macam Tersanjung kalo diteruskeun. Huehehehe..

Suwun yo Luk. Sudah mengingatkan darimana gw berasal…

105 tanggapan untuk “#23 – Kenangan Tentang Rungkut”

1 lagi Dan.. Rungkut juga terkenal Spikoe nya hahaha tetep yah gw buat gw sih blm ada tandingan nya lapis sby nya si Spikoe ini menurut gwwww lhoooo

udah susah2 translate sendiri secara kira2 eh tau2nya dibawah ada terjemahannya dong *tepok jidat*

dan postingan loe beneran ky gw baca novel ibuk itu loh hahaha, rajin yah subuh2 udah ngeblog *_* dan gw habis bikin bekal Clarissa msh sempet BW kiri kanan kemudian skrg bersiap untuk tidur lagi sebentar hahahaha

Bhuahahahahaha. Makasih ya Feeeeeel usahanya…

Gw belom pernah baca itu novel Ibuk Fel. Hihihi. Biasa posting aja dulu baru habis itu mandi Fel. Kalo ga gitu gak sempet.
Enaknyaaa yang bisa tidur lagii

ampir aja kena roaming, untung ada terjemahannya…… 😀
indah banget ya masa kecil kek gitu mas dan… gak kek skr jarang bgt anak2 main di lapangan lebih milih mainan ps atau gadget…..

Dan, cilikanmu podo karo cilikanku, nek kon ngaji di oyak2 Bapak sik gek mangkat ngaji hahahaha

Tapi pancen kenangan jaman cilik iku, kenangan sik paling kpenak tur nyenengke ati….

Lu gue end ! Huuuu apa seeehhhh ra nyambung blas !!! #wong jowo wes dadi wong kutho hahahaha

Huahahahaha. Nedhi agungipun pangapunten Mbakyu menowo kulo ndamel lu-gw ten postingan-postingan sak derengipun. Huehehehe.
Nggiiih Mbakyu. Leres. kenangan jaman alit niku sing paling kepenak.. 😀

aku wong jowo tapi tetep baca sambil mikir… (bhs jateng dan jatim agak beda kan ya…) eh lha kok jebule ono terjemahane :))
tapi bener loh harus sering2 baca ato nulis berbahasa jawa kali yaa… nguri uri kabudayan jawi…

iyo, om
dadi kelingan jaman biyen
nek bali seko langgar opo meneh padhang bulan, mesti do dolanan neng latar omah nganti tengah wengi. nek wis ono sing nangis lagi bubaran 😀

akhire tayang juga….
serius awakmu gak iso ngaji Dan? kok sik diakoni wong Rungkut? huahahaha
btw, jenengku gak onok ‘H’ ne Dan, ndik Qur’an yo gak onok ‘H’ ne, masio aku suka ketawa, hahaha 😛

Rungkut pas awakmu cilik sik sepi yo? saiki dadine mbooook salah satu daerah macet yo. bojoku yo sering cerito mbiyen daerah tenggilis iku koyo ndeso, saiki wis dadi daerah larang.

Sepurane Luuuk. Iku wingi keenakan ngetike. Dadine ketambahan H. Iki diedit kook. Suwun-suwun diilingno.
Suepiii Luuk jaman mbiyen. Mek onok sier thok karo pabrike. Saiki golek kafe model opo ae onok nang kono. Cak pK soko tenggilis to? ojok-ojok mbiyen sering ketemu aku pas aku budhal sekolah. Mbiyen barongane uakeeeehhhh. Sak iki wis dadi omah karo kafe kabeh!

masruro iku bukane gembira?
yo ojo ditulis gak iso ngaji Dan, iku ngono jenenge iso… tar dipikire orang kamu gak iso lhooo…
asline aku iku yo mek meraba.. lha wong ibuku ae gak ngerti artine jenengku iku opo, makane aku ra pede menyandang namaku, baru setelah gedhe dan meraba artine terus dadi rodok nyaman, rodok lho yoooo…. untuuuung duwe bojo jenenge apik, dadi aku lebih seneng dipanggil bu Krishna, hahahaha

pas baca diawal niat hati pengen tutup tab aja sangking ga ngerti bahasa jawa, eh pas scroll ke bawah untung ada translatenya hihihihi..

emang seru yah mas kenangan mas kecil itu, kayanya lebih asyik dan happy bisa main galasin, petak umpet, gobak sodor malem2 bareng sama temen2 yan lain.

Iyaaaaa. seru pake banget Mba Di. Sampe-sampe ada anak yang dianggep jagoan untuk tipe mainan tertentu dan kalo main maunya semua anak segrup sama anak itu.
Dulu karena termasuk tinggi suka dijagoin di loncat tali, gobak sodor sama benteng-bentengan. Cuman kalo yang macem adu kekuatan macam lempar batu dijauhin. hahaha.

hahaah bener banget mas dani, kalo ada anak yang lebih jago pasti pengen ikut masuk ke timnya, dulu aku yang namanya lompat tali sama galasin karena kecil kan jadi gampang nyelipnya :)),

Akh..jadi kangen masa2 seperti tiu 😀

Yes. Dodot kayak e kalo orang yang kita bicarakan sama adalah tetangga sayah sekampung. Dan yess, Andina, Satyo, Pram, Thomas, de el el. Hihihi. Aiiih. senang ketemu orang yang mengenal teman-teman.. 😀

Yah, mas Dodot yang anak GSG itu lah, mas.. Siapa lagi.. Hahahaha.. Sama mas Hayu, sama mbak Vully, siapa lagi ya, Oskhar, gitu2 lah..
Saya pun senang.. Tapi aku kok ga inget kamu ya, mas.. Kamu dulu anak SKI apa GSG apa OSIS apa MPK apa Gassnapala apa Paski apa PMR apa geng apa tuh yang hobinya meneliti di green house itu? Hahaha..

surhat nih ya pak..
dulu akyuuu bentjih banget sama surabaya.
jadi nih ya, dulu kan kerja di sinarmas sinarmbak, eh berarti kita dulu pernah 1 tower lho pak.. hahaha 😀 . trus trus kalo dinas luar ke pabrik di surabaya sana, daerah rungkut industri itu malessss banget. bawaannya manyun aja kalo udah turun surat jalan. panas mamaaaaak 🙁
corporate hotel kan di surabaya plaza ya. jadi rute kalo pas dinas ya surabaya plaza – rungkut industri. udah aja gitu. ga pernah niat jalan2. males gitu titik.
dan karma does exist ya kakaaaak. sekarang suami dari surabaya, mertua dan keluarga msh tinggal di sana. *exhale-inhale.. makan itu bentjik surabaya, santi! 😀

Bhahahahaha. Itu sinarmasmbak di rungkut mah dkeeeeet banget sama rumah saya. tinggal koprol.
Surabaya sih memang panas tapi makanan-makanan terenak di dunia (menurut sayah) adanya ya di Surabaya. hahahaha.
Selamat menikmati Surabaya ya Buuu… 🙂

Kayaknya jaman masa kecil itu nyenengin ya, bisa main2 di lapangan, trus abis ngaji sore bisa mainin permainan tradisional. Kapan hari itu azka di pelajaran sekolahnya ada tugas ttg menceritakan permainan tradisional. Haduuhh banyak ga taunya nih dia…anak jaman skrg taunya cuma gadget

Huaaaaa. Sedih ya kalo anak-anak jaman sekarang gatau permainan tradisional. Eh ato saya aja?
Padahal permainan tradisional ngajarin banyak banget hal loh. Bikin anak tetep aktif, kerjasama, sportivitas.

Daaaan…
baruuu aja mau nanya subtitle nyaaaa (semacam nonton dipidi drama korea ajah*

Duh, masa kecilmu sepertinya sangat indah dan menyenangkan yah Daaaaan 🙂

untunglah, aku masih tinggal di komplek perumahan yang mana anak2nya masih suka beramai2 ke Mesjid buat shalat maghrib bareng…

Mudah2an nanti Aaqil pun punya memori masa kecil yang bisa dikenang juga yah Daaaan 🙂

Ngeliat paragraf pertama, reaksi ku cengar-cengir ngga jelas. Hahah.. Syukurnya ngerti sih, soalnya bahasa Surabaya hampir sama kayak bahasa Jawa Tengah walaupun ada yang ngga ngerti juga :p

Oh berarti sama la Bang, kayak daerah rumah ku. Kalo ngga mau ngaji tuh bisa-bisa disabet pake tali pinggang. Bedanya kami ngaji di TPA deket rumah, dari jam 14.30-17.30.. Belajar baca Al-Quran, ilmu tajwid, fiqih, dll.. 🙂

Main-main juga tapi khusus bulan purnama aja, kayak samber elang, alip berondok, kodok-kodok.. Anak sekarang aja yang mainannya di rumah terus, main game ps. -_-

Setau ku emang meses kok cara bacanya, cuma tulisannya ‘meises’. Duh, jadi pengen martabak terang bulan deh..

Wuaaah Beeeb. Bukannya dirimu jauh lebih mudah dari dirikuh? Kok bisa mirip-mirip gini pengalamannya? pakah kita berada pada dimensi yang berbeda? hahahaha.
Kalo ilmu fiqih dsb diajarin di sekolah SD Beb dulu.. 😀

Hahah.. Mungkin karena aku lahir dan besar di desa, Bang. Soalnya kegiatan ku itu ya main-main terus sampe kelas 5 SD. Oh ya, permainan paling seru itu nangkep kinjeng (capung) sama burung pipit di ladang. Kodok juga sih kadang-kadang. Wkwkwk… Joroknya. Eh tapi aku sering jadi anak bawang sih, soalnya aku paling kecil, ngga ada temen sebaya. Ihik :'(

aahhh udah lama gak ke surabaya and dulu klo liburan slalu lewat2 daerah rungkut deh dan. soale rumah eyangyutku deket2 situ tapi udah lupa banget.

and yesss meses aku juga cuma taunya itu meses ahahahahah

masa kecilmu menyenangkan bgt ya mas, masi guyub gt sekampung beda bgt sama jaman skr

iya mas tiap hr, rmh daerah juanda, klo lwt merr lmyn muter, bs lwt brebek industri, tp klo musim ujan ga sanggup banjirnya di exit brebek itu.. akhirnya ya dinikmati aja lwt rgkt (asal naek motor aja) 🙂

bwuahahahaah.. nasi goreng abang ki ancen suroboyo buanget. ak samprk wedi, iku kog iso abang ki dicampur opo yooow? teres bek’e.. x_x

Hahaha, tadi awalnya saya pikir tak ada translate-nya juga. Hmmm nostalgia masa-masa kecil dikampung… Saya dulu juga masa kecilnya hampir sama dengan Mas Dani. Dipaksa ngaji, main sama anak-anak sekampung kalau malam, dsb 🙂 . Membaca postingan diatas jadi rindu masa kecil…

saya loncat bacanya kirain ga ada translatenya…. pas dibuka ternyata ada translatenya… ternyata seru ya cerita masa kecil Mas Dani 🙂

Aku 5 tahun dirungkut waktu SD jadi mungkin bisa meraba raba cerita mu mas wakakakaka

Yang bikin aku kangeen ma suroboyo kui lontong balap yang enaaaak banget, ̭̈ak juga gak tau kenapa suka ma lontong balap ya ? Wakakaka

Rungkut tahun segitu masih banyak rawa dan aku paling demen kalo main dirawa duduk diem bengong nyelupin kaki, mainan batu , dan sekrang malah takut liat rawa parno jangan2 ada ular atau buaya wakakakakaka 🙂

Tinggalkan Balasan

Alamat email Anda tidak akan dipublikasikan. Ruas yang wajib ditandai *

error: Konten dalam blog ini dilindungi oleh hak cipta
Exit mobile version